De Heen reis

Wat een reis..

In eerste instantie werd de verkeerde gate aangegeven bij de overstap in panama. Wat een geluk dat er geen stoelen vrij waren (de helft was bezet met mensen, de andere helft met tassen uiteraard) anders had ik nooit nog een keer op het bord gekeken.

Uiteindelijk in het juiste vliegtuig werd er een vluchttijd van 50 minuten aangegeven. Dat is mooi, dan ben ik niet te laat in het hotel in San Jose.
Helaas is het regenseizoen in Costa Rica en hingen er enorm veel wolken rondom de landingsbaan, liet ik mij vertellen door de piloot die naast me zat.
Zijn dienst zat erop en dit was zijn “taxi” naar huis.
Lucky me, ik had dus alle informatie naast me zitten! Hij liet me allerlei vlucht mogelijkheden zien, ik wist dus precies wat het vliegtuig uitvoerde!

Na een aantal rondjes om de luchthaven mochten we dan eindelijk landden. Nadat ik langs de douane was geweest en mijn backpack had opgehaald wilde ik een Uber bestellen. Dit schijnt nog niet legaal te zijn in Costa Rica dus uiteindelijk heb ik me over laten halen om toch maar een taxi te nemen. Er zijn genoeg taxi’s voor iedereen, je wordt zowat aangevallen als je de airport uit loopt.
Deze taxi chauffeur zei dat z’n taxi om de hoek stond, ik liep braaf mee. (uiteraard droeg hij m’n tas!)
Toen liet hij me aan de kant van de weg achter omdat hij met z’n taxi moest keren.
Daar stond ik dus, in the middle of a strange city, iedere taxi die langsreed begon af te remmen om wat geld aan me te verdienen maar gelukkig kwam Michelangelo terug met zijn taxi. En zijn vrouw.
Ik zat netjes stil op de achterbank, ze hadden het namelijk vrij druk met elkaar. Leuke selfie’s maken en dergelijk. Zou ik normaal geen probleem vinden, maar er werd af en toe zo abrupt op de rem getrapt dat ik een beetje begon te vrezen voor mijn leven.
En dan moest hij ook nog een paar persoonlijke stops maken.. ik zag mijn nachtje slapen steeds kleiner worden.
Ook heb ik altijd angst scenario’s in mijn hoofd. Dat ik bij het verkeerde hotel wordt afgezet en de chauffeur wegrijdt, of iets dergelijks.
Maar ik ben veilig aangekomen! Het was 10 uur s ’avonds, lokale tijd. Dus ik had er al een aardig dagje opzitten.

Ik barstte van de koppijn en was ook nog eens misselijk (gevolg van weinig slaap en spanningen?)
Het hotel had helaas geen eten of drinken in de aanbieding dus ik heb mezelf maar geholpen aan wat kraanwater en ben snel mijn bed in gegaan.
Het hotel leek ergens in the middle of nowhere te zitten, en was ook niet meer in de mood om te gaan zoeken.

Na een volle 5 uur te genieten van al de herrie en muziek ging mijn wekker helaas weer om naar mijn bestemming te gaan.
Uiteraard was het te vroeg en was er nog niets open. Dat zag ernaar uit met een lege maag de dag te beginnen.
Na een paar mislukte gesprekken met de receptionist heeft hij een sandwich tevoorschijn getoverd! Wat was ik dankbaar!
Nu was het maar wachten op de shuttle naar Puerto Viejo. Hopelijk komen ze naar het juiste hotel (weer de angststem in mij).
En ja hoor, 6 uur precies kwam hij aanrijden. (weer enorme zorgen voor niets, hier zouden ze zeggen: Pura Vida, een uitdrukking die overal voor wordt gemaakt, maar het is een beetje te vergelijken met Carpe Diem, denk ik zo)

Nog steeds misselijk van de vorige dag gingen we hobbel over hobbel door de stad en uiteindelijk door enorme mooie natuur gebieden. Hoge steile bergen naast de weg waar de mooiste planten en bomen op stonden. Ook zag je af en toe een smalle waterval naar beneden komen, echt prachtig!
Na onze stop voor een ontbijtje, begonnen de andere passagiers en ik een beetje wakker te worden. Er waren 2 Russische Dames en 1 Nederlandse man in de bus.
Wat een enorm toeval dat deze Nederlandse man al een aantal jaar hier komt en sinds 2 jaar zo goed als vast woont in Puerto Viejo. Voor zover dit mogelijk is (visum aanvragen en dergelijk).
Hij kon me erg veel vertellen over het plaatsje zelf en toevallig werkt hij bij het Jaguar Rescue Center, dit zou in eerste instantie de locatie zijn waar ik vrijwilligerswerk zou doen.
Het is een centrum waar gewonde of in gevangenschap geleefde dieren naartoe worden gebracht om ze te revalideren en de wildernis weer in te zetten. Uiteraard zijn er veel gevallen waarbij dit niet meer mogelijk is. Deze dieren verblijven dan in het opvangcentrum. Het is een hele mooie organisatie, maar helaas ook erg duur om een bijdrage en nog overnachtingen en uiteraard ook je eten te moeten betalen.
Daardoor had ik de keuze gemaakt dit momenteel niet te doen, maar wie weet wat de toekomst brengt.

En daar kwam het moment dat we aankwamen bij mijn stop. The lotus Garden. Een knus hotel met hele relaxte mensen (dat is natuurlijk de sfeer hier in dit dorp). Ik werd meteen naar m’n kamer gebracht en ik had weinig verwachtingen voor de verblijfplaats van vrijwilligers maar werd verrast. Het is minstens 5 keer zo groot als de hotelkamer van de eerste nacht in San Jose. De muren zijn licht blauw/groen en alle meubels zijn van hout, met mooie ouderwetse handvaten en dergelijk. Maar liefs 3 bedden en allemaal voor mij!! De badkamer is vrij klein maar ruim genoeg. In de douche liggen allemaal gekleurde afgebroken tegeltjes als een soort mozaïek. Het lijkt wel alsof je op een plek bent belandt die zo uit een film komt. Ik houd het hier wel uit, denk ik zo.

Nu ga ik maar eens even aan mijn spaans werken, zal sommige communicatie misschien wat makkelijker gaan…